KAYBOLAN HAYALLERİM
Ayşe Kadıoğlu Yıldız
Kadının kadın olarak görülmediği coğrafyalardan geldim. Silinmişti oralarda ihanetinin ayak izleri. Ve bir son bulmuşluğun hikâyesiydi Fırtınada kaybolan hayallerim. Oysa bahtım beyaza boyanacak diye her duanın yakasına bir âmin iliştirmiştim…
Dik dur acıdan beslenme dedikçe, her molada acı ısmarlandı. Annemin gülüşü asılı kaldı yalnızlığımı yitirdiğim aynalarda. Gölgeme, gözlerinin rengi düştü gökyüzünden.
Avucumda, kimsesiz avuntularla öylesine kucakladım ki sükûtu, sustu fırtına deresinin ağıtı. Derin bir iç çekiş kaldı, benden hiç ayrılmayan.
Sen ki Kaçkarların en gururlu vadisi, kaç bulut dinlendi kıyılarında. Kaç yağmurdan su içtin. Hangi rüzgârlarla türkü söyledin. Kaç aşık gölgelendi kaya diplerinde…
Ben yine ne çok keşke doldurdum hayallerime… Sen ise hangi mazerete sığdıracaksın unutulmuşluğumu…
Arada bir senin de aklına geliyor değil mi. Ya da, yoksa hiç mi gelmiyor…